Pierwsze oficjalne zapisy w kronikach o parafii lubomskiej pojawiły się w roku 1303 kiedy to 3 lutego na życzenie księcia raciborskiego Przemysława biskup Mikołaj, sufragan wrocławski, dokonał poświęcenia kościoła, ołtarza i cmentarza. Tą datę przyjmuje się jako oficjalne powstanie parafii św. Marii Magdaleny. Pierwszy drewniany kościół przetrwał do 1516 r. kiedy to rozszerzono istniejący lub też powstał nowy (niestety oficjalne dokumenty nie stwierdzają jednoznacznie czy była to modernizacja czy budowa nowego kościoła). Dokładne opisy lubomskiej świątyni przechowały się w sprawozdaniach wizytacyjnych z lat 1652, 1679 i 1688. To dzięki tym dokumentom możemy dość dokładnie opisać kościół. Był to budynek drewniany na podmurowanym fundamencie o długości około 18,5m i szerokości 10,5m. Miał cztery okna i dwoje drzwi: główne i boczne. Nad drzwiami od strony północnej wyryta była liczba 1516 którą przyjęto za datę oficjalnego powstania kościoła.
Kościół od wewnątrz był wyłożony deszczułkami i pomalowany. Chór miał sklepienie beczkowe, na którym w dwóch rzędach przedstawione były anioły grające na instrumentach. Na ścianach chóru namalowano siedem sakramentów św. 

a obok okien namalowane były postacie św. Piotra i św. Pawła. Na płaskim suficie kościoła przedstawiono postacie Świętych a na ścianach bocznych – sceny z życia Zbawiciela. Pomiędzy malowidłami przewijały się ornamenty gotyckie – liście i kwiaty – koloru: żółtego, czerwonego i zielonego. Świątynia miała główny ołtarz i dwa boczne. Po stronie ewangelii ołtarz św. Anny a po stronie epistoły ołtarz św. Krzyża przy którym znajdowała się chrzcielnica. Tabernakulum i figury były pozłacane. W kościele znajdował się późnogotycki tryptyk przedstawiający Świętą Rodzinę a na lewym skrzydle: u góry – Nawiedzenie, na dole – hołd Trzech Króli. Był tam także obraz olejny przedstawiający Najświętszą Pannę ukoronowaną przez aniołów.

Dzwonnica była najpierw do kościoła dobudowana (w roku 1675) a od 1688 stała osobno. Miała trzy dzwony, a czwarty, mały, znajdował się na wieżycce kościelnej. Kiedy w 1675 r. stawiano dzwonnicę włożono do kuli na iglicy kościelnej dokument napisany przez ks. Fabriciusa w którym opisano współczesne wydarzenia we wiosce i kraju. Podczas naprawy kościoła w 1730 r. ponownie otworzono kulę i włożono następny dokument podpisany przez ks. Wacławczyka.

Na cmentarzu, ogrodzonym parkanem, znajdowała się kostnica.
W 1885 r. po przeciwległej stronie drogi powstał nowy kościół, neogotycki, murowany z czerwonej cegły. (...)

Bibliografia: „Z przeszłości czterech wsi” – Anna Wróbel

Poniżej wnętrze aktualnej świątyni.